|
Een behandeling voor Multiple Sclerose waar "Big Pharma's" zich druk om
maken
Door Philip Lillies, 16 juli 2010
Na een doorbraak in de behandeling van multiple sclerose heeft afgelopen
zomer prof. dr. Paolo Zamboni, een vasculair chirurg aan de Universiteit
van Ferrara in Italië, de resultaten van zijn studie van 65 MS-patiënten
openbaar gemaakt.
Dr. Zamboni en collega's onderzochten CCSVI - Chronische cerebrospinale
veneuze insufficiëntie - een aandoening die gekenmerkt wordt door
vernauwingen in de aderen wat problemen veroorzaakt in de doorbloeding
of drainage van de hersenen en/of het ruggenmerg van de patiënten. Deze
vernauwing draagt in een belangrijke mate aantoonbaar bij aan de vele
symptomen van multiple sclerose. Die symptomen kunnen worden verlicht
door angioplastiek, een eenvoudige chirurgische behandeling die de
vernauwingen opheft.
Ondanks de resultaten van Zamboni en andere belangrijke studies,
laat mijn onderzoek naar de media-aandacht voor angioplastiek als een
behandeling voor multiple sclerose zien, dat de bekende media, met
enkele opvallende uitzonderingen, over het algemeen argumenten laten
zien die gunstig zijn voor het behoud van de farmaceutische producten.
In het algemeen heeft de media niet aan haar journalistieke plicht
voldaan: onderzoek naar alle kanten van het verhaal. Zij hebben de
talrijke getuigenissen en de positieve resultaten van het onderzoek niet
serieus genomen en geen rekening gehouden met de kosten en baten van
angioplastiek in vergelijking met de kosten van MS-geneesmiddelen die
uiteindelijk weinig tot geen voordelen op lange termijn bieden.
Geneesmiddelenfabrikanten geven miljoenen dollars per jaar aan
MS-verenigingen in de VS en Canada en de MS-verenigingen maken op hun
beurt reclame voor de medicijnen, ontwikkeld door die farmaceuten en
moedigen hun leden aan het volste vertrouwen in deze medicatie te
hebben, zelfs terwijl alternatieve behandelingen, zoals voeding en
angioplastiek, misschien wel effectiever zijn in het verlichten van de
symptomen van de ziekte.
De MS-vereniging van Canada zegt minder dan twee procent van de
financiering te ontvangen van de farmaceuten. Aanvullende directe
bijstand aan de MS-verenigingen van Canada en de VS wordt gegeven in de
vorm van gratis onderwijsmaterialen, sprekers en expertise, evenals door
betaalde reclame in de nieuwsbrieven van de MS-vereniging, maar hulp zou
in totaal slechts een relatief klein percentage uitmaken van de totale
begroting. Maar directe hulp van de farmaceuten is misschien niet de
belangrijkste bron van invloed op de besluitvorming van de
MS-vereniging.
Vooraanstaande neurologen en MS-onderzoekstichtingen ontvangen ook
uitgebreide financiering van farmaceutische bedrijven, zoals te lezen is
in een kritisch artikel over CCSVI-behandeling, dat verscheen in de
Annals of Neurology (Khan et al., 01 2010, Annals of Neurology).
Naast de financiering van hun onderzoek heeft de farmaceutische
industrie ook invloed op hen door middel van een educatieve organisatie,
bekend als het "Consortium van Multiple Sclerose centra." Op pagina twee
van het verslag wordt expliciet gesteld dat de CMSC een partner is van
de farmaceutische industrie, andere non-profit organisaties voor
belangenbehartiging en dienstverlening (wat MS-verenigingen omvat) en
MS-beroepsorganisaties.
Zeven van de 11 auteurs van het rapport Kahn (met inbegrip van de eerste
vier senior auteurs) maakten bekend dat ze aanzienlijke financiële steun
van de farmaceuten ontvingen. Farmaceuten die geneesmiddelen produceren
voor MS. Daarbovenop zijn de farmaceuten de belangrijke spelers in een
organisatie die bekend staat als het "Consortium van Multiple Sclerose
Centra", waarvan de belangrijkste functie is: de beïnvloeding van
MS-opinieleiders zoals neurologen, onderzoekers en bestuurders van de
MS-verenigingen.
Adverteren
Het medische establishment is in het algemeen terughoudend om de
gedachte te omhelzen dat de behandeling van MS zou verschuiven van de
MS-neurologen naar interventieradiologen, vasculaire chirurgen, experts
van de bloedstroom. Men kan slechts speculeren over de reden waarom deze
verschuiving zo moeilijk voor hen is.
Professionele trots zou een factor kunnen zijn, maar een belangrijke
factor kan ook zijn dat hernieuwde training nodig is van technici en
artsen. Zoals het er nu naar uitziet, ontbreekt het de technici aan
opleiding om vernauwingen te kunnen detecteren, zelfs wanneer zij
beschikken over de nieuwste Doppler-apparatuur. En chirurgen zijn
verbijsterd bij de gedachte aan het uitvoeren van interventies op de
aderen, die, in tegenstelling tot de slagaders, plooibaar zijn en
moeilijk te manipuleren.
De investeringen vooraf, die nodig zijn ter ondersteuning van de
vereiste veranderingen, die van invloed zijn op personeel en apparatuur
vormen ook een belemmering voor de erkenning van CCSVI-behandeling door
de Canadese provinciale gezondheidszorg. Dus, ondanks de enthousiaste
steun van zowel de gezondheidscritici op federaal niveau van de
liberalen en de NDP, zonder federale financiële ondersteuning op
Canadees provinciaal niveau zullen veranderingen in de komende periode
traag zijn. In feite zouden de investeringskosten snel kunnen worden
terugverdiend als het gebruik van MS-medicijnen minder werd.
Het is dan ook niet verwonderlijk, dat de bekende media, die de mening
volgt van het medisch establishment en de MS-vereniging, een vertekend
beeld geeft van de behandeling en dat draagt niet bij aan ons begrip van
de kosten en baten van CCSVI. MS-patiënten, die het recht opeisen voor
een angioplastiek voor CCSVI-behandeling, worden vaak afgeschilderd als
een eenzijdige belangengroep die de wetenschappelijke gemeenschap
"molesteert", omdat ze hun hoop hebben gevestigd op een wondermiddel. De
honderden positieve verslagen en video's op Internet waarop MS-patiënten
te zien zijn die aanzienlijk voordeel hebben bij de behandeling worden
afgedaan als louter getuigschriften zonder wetenschappelijke waarde.
Dan zijn er nog lelijke woorden die worden gebruikt om MS-patiënten af
te schilderen als emotioneel, onderworpen aan de grillen van een
onvoorspelbare ziekte die wordt gekenmerkt door aanvallen en remissies.
Dat maakt hen vatbaar voor kwakzalverij, psychologische opklopperij
en veel geprezen "placebo-effecten" Angioplastiek wordt vaak
aangeduid als "Liberation Treatment'; die term onderstreept de "radicale
doelstellingen" van degenen die er voor pleiten. Onderzoeksdirecteuren
die werken aan projecten, gefinancierd door farmaceuten en woordvoerders
van de MS-vereniging worden door de pers vaak geciteerd als ze zich
uitspreken tegen de behandeling zonder dat de pers rekening houdt met
het inherente vooroordeel dat je bij dergelijke woordvoerders zou kunnen
verwachten.
De Canadian Medical Association Journal had onlangs een redactioneel
artikel, waarin zij stelde dat het medisch establishment aan de kant van
'het volk' staat en het volk beschermde tegen onbewezen behandelingen
die niet waren onderzocht op veiligheid en effectiviteit, zo wordt
meteen voorkomen dat openbare middelen (geld) wordt misbruikt bij
niet-geteste procedures.
De waarheid is dat ondanks de gezamenlijke inspanningen om het anders te
presenteren het hier geen wetenschappelijke kwestie betreft, maar één
van de ethiek. Er is al voldoende bewijs dat de behandeling voordelen
heeft voor grote aantallen MS- patiënten. Tegenstanders stellen de vraag
of de kosten opwegen tegen de baten. Er is in feite voldoende bewijs
voor degenen die bereid zijn de tijd te nemen om ernaar te kijken om
deze vraag positief te beantwoorden. Angioplastiek, een medische
procedure die al lang bestaat, kan gemakkelijk worden aangepast aan de
behandeling van CCSVI en de behandeling werkt. Waarom het werkt, is nog
onbekend. Er zijn een aantal veelbelovende aanwijzingen,
(onder)zoekrichtingen (zoals ophoping van ijzer in de hersenen) die
onderwerp kunnen worden van toekomstig wetenschappelijk onderzoek.
Patiënten zelf vergaren bewijs van het succes op de elektronische
bulletin boards van websites als "This Is MS." De video's zijn erg
ontroerend en het is moeilijk om ze niet te zien als overtuigend bewijs
voor de effectiviteit van de behandeling.
De critici wijzen er graag op dat de voordelen van de behandeling niet
op de lange termijn werken, omdat aders zijn onderworpen op inkrimping
na uitrekken. Maar zelfs als de aderen weer dichtgaan en opnieuw moeten
worden uitgerekt ieder jaar, dan nog zou dit nog meer kosteneffectief
zijn dan de meeste MS-medicijnen; die tot $ 30.000 per jaar kosten
en het verloop van de ziekte op zijn best marginaal vertragen.
In feite hebben recente studies gesuggereerd dat de zogenaamde
CRAB-medicijnen statistisch geen lange termijn effecten hebben.
CRAB-medicijnen zijn: Copaxone, Rebif, Avonex en Betaferon, de standaard
geneesmiddelen die gebruikt worden om MS te behandelen. Ze worden
toegediend via injectie en de kosten lopen op tot $ 30.000 per jaar per
patiënt. Omdat we in Canada niet over een verzekering voor de
medicijnkosten beschikken, kunnen de kosten van deze geneesmiddelen een
aanzienlijke last zijn voor degenen die het geluk hebben ze überhaupt te
kunnen betalen.
Bovendien kan met behulp van ader-stents (nee, dit is ook geen nieuwe
technologie) de noodzaak voor aanvullende behandelingen worden
geëlimineerd .
CCSVI zelf wordt in de doorsnee media als onbewezen en omstreden
gekenmerkt. Misschien is CCSVI wel een vrij normale "aandoening". CCSVI
is niet controversieel meer. Het is unaniem erkend door een deskundige
internationale organisatie als een ongewenste aangeboren misvorming. In
2009, tijdens een conferentie over veneuze misvormingen (UIP09), stemden
deskundigen uit 47 landen unaniem in met het opnemen van stenoses
gevonden bij CCSVI in een flebologisch consensusdocument en richtlijnen.
Hoe gevaarlijk is de behandeling? Tot op heden is de behandeling
toegepast bij meer dan 1.000 mensen met verslagen van slechts één
overlijden na een onjuiste plaatsing van een stent (dit is feitelijk
onjuist, red.). Veel MS-patiënten, wiens leven in puin ligt, zijn bereid
om risico's te nemen. En het risico kan worden vergeleken met het risico
van het nemen van MS-geneesmiddelen, die zeer onaangenaam zijn en
bepaald niet zonder risico. Bijvoorbeeld een veelgebruikt geneesmiddel
voor MS veroorzaakt beschadiging van de lever. Een andere recente studie
suggereert dat er twee types van MS zijn- soortgelijke symptomen, maar
verschillende ziekten - en als je een van de te behandelen vormen van MS
met een van de vaak voorgeschreven medicijnen aanpakt, kan dat de ziekte
daadwerkelijk verergeren.
De medische stand eist dubbel-blind onderzoek op de Zamboni-methode.
Zo'n dubbelblind onderzoek werkt goed bij onderzoek naar medicijnen,
maar het is bijna onmogelijk te doen bij een chirurgische ingreep. Er is
natuurlijk de twijfelachtige ethiek van het niet corrigeren van
duidelijk aanwezige problemen die zichtbaar worden zodra de chirurgische
ingreep is begonnen. Bovendien, gezien het feit dat de patiënten niet
onder algehele anesthesie zijn tijdens de procedure en in het licht van
het feit dat artsen waarschijnlijk niet de beste acteurs zijn, is het
moeilijk een dubbelblind onderzoek uit te voeren bij een chirurgische
ingreep.
De Universiteit van Buffalo heeft financiering ontvangen om te proberen
een dubbelblind onderzoek op een kleine steekproef uit te voeren, maar
alle resultaten zullen vrijwel zeker meteen worden bestreden. De kleine
steekproef schept uit zichzelf al een probleem vanwege het gevaar van
het "sample-bias", wat des te waarschijnlijker is omdat MS, in
tegenstelling tot bijvoorbeeld borstkanker een veelzijdige ziekte is.
Idealiter zou je willen dat patiënten vergelijkbaar zijn qua
achtergrond, veneuze misvormingen en symptomen. Sommigen zouden de
behandeling krijgen, anderen niet. Helaas is dit onmogelijk te
realiseren.
Dubbel-blind testen is wel zinvol bij medicijnen, het blinde is relatief
gemakkelijk "overeind te houden" en ethiek zal een kleiner probleem
zijn, omdat de voordelen van het medicijn sowieso onzeker zijn. Bij
chirurgische ingrepen lijkt het logischer om het te proberen. En als het
blijkt te werken, te evalueren op basis van het bijhouden van de
resultaten van meerdere behandelingen.
Misschien is dit wat dr. Zamboni bedoelt als hij zegt dat elke Canadees
de behandeling moet worden gegeven, maar ook dat de behandeling moet
worden gegeven in een context van wetenschappelijk onderzoek. Deze
probeer-en-volg benadering werd gebruikt bij de oorspronkelijke
angioplastiek procedures die bijvoorbeeld werden uitgevoerd op slagaders
in de jaren '70. Het is ook gebruikt in combinatie met radicale
mastectomie voor borstkanker en keizersneden, die beide recent opnieuw
geëvalueerd werden. De probeer-en-volg benadering werd gebruikt bij
kijkoperaties van knieën. Nu, na meer dan een miljoen onderzoeken lijkt
het erop dat de kijkoperatie wordt verworpen als een waardevolle
behandelingsmogelijkheid..Blind testen van medicijnen lijkt te lijden
aan een probleem dat het tegendeel is van de probeer-en-volg benadering.
Zodra een geneesmiddel is goedgekeurd, kan het gemakkelijk worden
voorgeschreven voor aandoeningen die niet voldoen aan de
testspecificaties. Het kan zelfs worden voorgeschreven wanneer het
bijhouden (tracking) suggereert dat het gevaarlijk kan zijn onder
bepaalde omstandigheden. Dit lijkt het geval te zijn met één van de vaak
voorgeschreven CRAB-medicijnen, die zoals gezegd onder bepaalde
voorwaarden in feite de ziekte kunnen verergeren.
Er is ook een gevaar dat het medisch establishment de voordelen afwijst,
omdat de lat te hoog wordt gelegd. Met in het achterhoofd dat het enige
voordeel van de CRAB-medicijnen modulatie van de terugval is (de
ziekte vordert net zo snel, maar met minder ernstige aanvallen en
remissies), moeten we niet van iedere CCSVI-behandeling verwachten dat
de voordelen onmiddellijk en duidelijk zijn. Voordelen kunnen preventief
zijn en herstellend. Iemand die in een vroeg stadium van de ziekte wordt
behandeld, ziet misschien geen voordelen, hoewel de gedeblokkeerde
aderen achteruitgang in de toekomst zouden kunnen voorkomen. Bij degenen
die in het middenstadium van de ziekte worden geholpen, zijn voordelen
het meest waarschijnlijk waarneembaar. Degenen die in de laatste
stadia van de ziekte worden geholpen, nadat hun spieren zijn
"afgestorven" waardoor herstel onmogelijk is, merken misschien niet eens
voordelen, maar ze hebben ten minste baat bij het voorkomen van verdere
verslechtering.
Sommige patiënten hebben geklaagd dat de waargenomen voordelen vluchtig
zijn, slechts enkele maanden duren. Sterker nog, als hun aderen weer
inklappen. moeten zij misschien opnieuw naar Europa reizen om de
behandeling over te doen. Helaas, reizen naar het buitenland kost al
gauw 15.000 dollar, dus kan het niet te vaak worden herhaald. De
oplossing is natuurlijk om de behandeling plaatselijk verkrijgbaar te
maken, dan kost het slechts een paar duizend dollar voor de meeste
mensen. Zelfs als deze procedure jaarlijks nodig is, zou het veel
goedkoper dan behandeling met MS-medicijnen zijn, die tienduizenden
dollars per jaar kosten.
De MS-verenigingen van Canada en de VS hebben geprobeerd tegemoet te
komen aan de druk van de medische wereld en probeerden tegelijkertijd de
patiënten te sussen met 2,4 miljoen dollar ter ondersteuning van
fundamenteel onderzoek in zeven kleine projecten in de komende jaren.
Het schamele bedrag van de financiering en de focus op basaal onderzoek
echter heeft de toorn van de MS-gemeenschap vergroot. Niet één van de
projecten is gericht op verbetering van de interventie-technieken en
sommige, zoals het testen voor vergelijkbare situaties in de hersenen
van Alzheimer-patiënten, lijken in de eerste plaats gericht te zijn op
het versterken van de argumenten van de tegenstanders. Voorts lijken
sommige projecten te zijn gekozen, omdat de onderzoekers in het verleden
niet hebben gewerkt met dr. Zamboni. Dat lijkt misschien logisch,
behalve dat de bijdrage van dr. Zamboni nou juist op het gebied van
technieken voor het opsporen van vernauwingen lag.
Op dit punt, op basis van het bewijs van duizenden ziektegeschiedenissen
en verschillende wetenschappelijke studies, slaat de balans van de
wetenschap door naar de positieve kant voor het verstrekken van de
behandeling. De voordelen zouden niet alleen voor MS-patiënten zijn,
maar voor de samenleving als geheel, die anders moet betalen voor
MS-medicijnen en aanpassingen voor de beperkingen. Het onderzoek moet
zich op dit moment richten op het verfijnen van de techniek. En ondanks
de manier waarop de doorsnee media CCSVI probeert te beschrijven, wordt
de druk van belangengroepen op de juiste manier gericht. Niet op het
kortsluiten van de wetenschappelijke methode, maar op het oplossen van
de onverzettelijkheid van het medisch establishment.
Philip Lillies is een community en labour activist,
secretaris van de Moncton chapter of the Council of Canadians,
secretaris van de Moncton District Labour Council en
vice-president van de Public Service Alliance van Canada en de New
Brunswick Federatie van de Arbeid. Hij woont in Moncton, New Brunswick,
met zijn vrouw, Anne, die is getroffen door multiple sclerose en op een
wachtlijst staat voor het dotteren in een centrum voor behandeling in de
staat New York.
Bron:
rabble.ca/news/2010/07/treatment-multiple-sclerosis-not-yet-given-its-due
Met dank aan forumlid
Joge voor de eerste ruwe vertaling, waardoor CCSVI.nl alleen de
afwerking en correctie hoefde te doen.
|