Deel 2 Dagboek Annet
Na nog een korte rondleiding hebben we gezien waar een balansbank stond,
die balansbank is nodig om de voetstappen te meten voor de behandeling,
elke beweging van voeten en benen worden gemeten en dan 90 dagen na de
behandeling nog eens en dan kunnen ze een eventuele vooruitgang meten en
zien. Om kwart over elf konden we weer huiswaarts om vervolgens alles
eerst maar eens alles te laten bezinken.
Onderweg nog even 40 cm braadworst en een schnitzel naar binnengewerkt
en in de middag waren we weer thuis. Gelijk daarop heb ik PrivateScan
gebeld om een behandelingsafspraak te maken. Eerst moet het medisch
dossier nog doorgenomen worden door de behandelend arts en vervolgens
worden we teruggebeld. Waarschijnlijk zal de behandeling eind augustus
of begin september worden in elk geval.
13 juli 2010
Vandaag PrivateScan gebeld om te horen of we na de behandeling mogen
vliegen, zodat de vakantie niet in gevaar gaat komen, wel dat vliegen is
geen bezwaar. Natuurlijk ook even gevraagd of er al wat bekent was voor
de behandelingsafspraak en daar was nog niets van bekent.
Bij Annet kun je eigenlijk een beetje merken dat er wat rust is gekomen,
de nachten komt ze beter door en dat is voor ons beiden een goede zaak.
Alles blijft natuurlijk spannend en eigenlijk ziet Annet er best wel een
beetje tegenop maar ze heeft aangegeven dat ze er voor de volle 100%
voor gaat.
14 juli 2010
PrivateScan heeft gebeld voor een behandelafspraak: eind augustus is
Annet aan de beurt. Op de behandeldag moeten we ons om 13.30 uur melden
in het onderzoekcentrum alwaar er een aantal onderzoeken nog gedaan
moeten worden zoals reflexbewegingen en de balansbank. Daarna naar het
ziekenhuis dat wat verderop gelegen is. Na de behandeling blijven we nog
een nachtje over om vervolgens de volgende dag weer naar huis te kunnen
gaan.
17 juli 2010
Vandaag bevestiging binnen gekregen voor de behandeling die eind
augustus gepland staat. Omdat het die tijd nogal druk kan zijn gelijk
maar weer een hotelletje geboekt. Deze keer kijken of het daar een
beetje bevallen gaat, het is het Mercure Hotel Seestern, hieronder wat
foto’s dan heb je een beetje een indruk waar we zitten.
22 augustus 2010
Vandaag even wat formulieren geprobeerd te vertalen, leuk zo samen met
je schoondochter op een natte zondagmiddag. Deze formulieren zijn om te
kijken hoe Annet zou reageren op diverse onderzoeken en ook om te kijken
wat ze nog allemaal kan.
Annet is het wachten zat en zou het liefst vandaag al onder behandeling
gaan. Eigenlijk moet je het zo zien dat je een week of anderhalf voor je
vakantie zit, heb je ook geen zin meer om te werken.
Nou ja, nog vier nachtjes slapen en dan afreizen naar het onbekende dus
elke avond maar vroeg naar bed des te eerder is het de 26e.
26 augustus 2010
Eerst nog even aan het lessen geweest, de bedoeling was tot twee uur
maar na het horen van de verkeersmeldingen dat het door het slechte weer
heel druk was op de Nederlandse wegen had ik besloten om toch maar tot
één uur te rijden. Na nog wat dingetjes geregeld te hebben, zijn we zo
rond een uurtje of half drie vertrokken richting Düsseldorf. Op zich
ging alles oké, maar al gauw kwamen de problemen, bij Utrecht 12 km
file, daarna bij Barneveld nog eens 7 km en als laatste in Nederland bij
Veenendaal 9 km. Eindelijk over de Duitse grens even flink aan planken
om dan weer vlak voor Düsseldorf achter aan in de file aan te sluiten.
Zo rond de klok van 7 aangekomen in het Mercure Hotel Seestern te
Düsseldorf., we kunnen wel stellen een prachtig hotel, we zaten 6 hoog
met een riant uitzicht over Düsseldorf, hieronder weer wat foto´s van
het hotel en uitzicht
Mooie ruime kamer met gevulde koelkast en een fraai uitzicht.
Natuurlijk lekker een stukje eten, voor het eerst van m´n leven slakken
zonder dat ik het wist, na uitleg met een tekeningetje werd het me
duidelijk dat het hier om slakken ging wat ik gegeten had, moet zeggen,
voor mij hoeft het niet meer.
Zoals eerder opgemerkt een fraai uitzicht, de linker foto was het nog
redelijk helder maar na een tiental minuten brak er een wolkbreuk uit.
27 augustus 2010
De dag begon met een lekker ontbijtje, voor Annet niet al te zwaar, want
vanaf 10.30 uur nuchter Na nog wat gewinkeld te hebben, waren we mooi op
tijd in het XCell-Center. We werden daar ontvangen door onze vaste
begeleider Bas Vunderink, Bas was eigenlijk geen onbekende meer: telkens
als ik weer een vraag had aan PrivateScan kreeg ik met Bas te maken dus
dat klikte gelijk al goed. Na een inleidend gesprekje en het nakijken
van diverse thuis ingevulde papieren gingen we wat kracht oefeningen
doen, de foto´s spreken voor zich zou ik zeggen.
Alle krachten werden gebundeld en opgeslagen voor later (zie hieronder)
Na de oefeningen gingen we lekker even een wandelingetje maken, 400
meter verder op was het ziekenhuis, daar begon het wachten en als je
wachten moet, duurt alles lang en al helemaal als je honger begint te
krijgen. Vanaf half tien niet meer eten dan begint je maag toch wel een
beetje te knorren. Bas heeft ons in de wachttijd nog maar eens uitgelegd
wat er allemaal gaat gebeuren en dat hij er zolang mogelijk bij blijft
voor een eventuele vertaling.
Eindelijk was het dan zo ver, de operatie assistente kwam ons halen (nou
ja, assistente het leek wel een kerel en dan ook nog zo een die geen
humor had). Voor het gemak werd Annet gelijk over geplaatst in een bed,
zodat ze met bed en al richting operatiekamer gereden kon worden.
Nou, daar lig je dan omringd met allerhande apparatuur.
Hier werd een hartfilmpje gemaakt en bloeddruk gemeten ook werd de
infuus aangelegd. Daarna, om in Gerard Joling termen te blijven, met
gierende banden naar de operatiekamer.
Nog even een paar plaatjes schieten en dan wegwezen
Na een klein uurtje dacht ik, ik ga even een peukie doen maar dat liep
anders, ik kwam onderweg naar beneden de dokter tegen en hij vertelde
dat alles goed gegaan was, alleen had hij de andere kant behandeld, de
kant die hij wou behandelen was te risicovol en die moet dan dus over
vier weken gedaan worden, omdat er dan ook een ander operatieteam klaar
moet staat voor het geval dat het fout zou gaan. Bij de ader die een
risico heeft, zit een zwakke plek en als hij daar wil gaan dotteren kan
het springen en een inwendige bloeding veroorzaken dus een groepje
artsen op de achtergrond is dan zeer gewenst.
Na dat gesprek met de dokter kwam Annet al snel met een grote glimlach
op zaal.
De behandeling op zich viel reuze mee, alleen dat wachten vooraf ruim 3
uur doet je geen goed, het was goed zeven uur voor ze weer op zaal was
Kan dat infuus ding er niet af? Moet zeggen dat het geen fijn gevoel
geeft en zit natuurlijk ook flink in de weg.
Dan verder aangekoppeld aan diverse apparatuur ter controle na wat eten
en natuurlijk ook wat te drinken, mochten we eindelijk na vier uur terug
naar ons hotel, half twaalf in de avond aangekomen, nog even wat
napraten en dan de oogjes toe.
28 augustus 2010
Na toch wel een vermoeiende nacht eerst maar weer een ontbijtje daarna
uitschrijven en retour naar huis. De reis was voorspoedig verlopen,
slechts één file. Eerst nog even langs de apotheek, medicijnen gehaald:
2x bloedverdunners die elk vier weken ingenomen moeten worden en 1x
injectiespuit die zeven dagen elke dag geïnjecteerd moeten worden.
Thuisgekomen wat telefoontjes ontvangen en de jongens kwamen natuurlijk
even aan om te horen hoe het geweest was. Vanavond even lekker onder de
douche gezeten, met nadruk op LEKKER. Weer een vooruitgangetje, als
Annet s’ avonds gaat douchen, komt ze meestal als een zombie onder de
douche vandaan, vanavond riep ze dat ze klaar was en ze had zich zelf al
afgedroogd en zat met een dikke brede glimlach op me te wachten, lekker
toch??????
29 augustus 2010
Vannacht redelijk goed geslapen, eerst maar even een injectie geven en
pilletjes innemen. Dan begonnen met wat lichte oefeningen, benen omhoog
drukken en natuurlijk ook weer omlaag drukken, gaat goed,
heeeeeeeeeeeeeeeeeeee weer een verbetering, net als arm drukken, als het
zo door gaat, ga ik dat nog eens verliezen (laten we dat hopen).
Langs deze weg willen we natuurlijk een ieder bedanken die interesse
getoond heeft voor het wel en wee van de behandelingen tot nu toe.
2 september 2010
Vandaag weer een stapje vooruit, we merken op dat de spasme minder is
geworden en ook het snel op en neer bewegen van de benen is minder. En
wat voor mij een voordeel is, is dat Annet wat makkelijker mee kan geven
als ik haar van de bank op de rolstoel moet zetten.
Vanmiddag is ook onze oude fysiotherapeut geweest om een plan de
campagne te maken. Ron is zijn naam, Ron heeft er ruim 20 jaar geleden
voor gezorgd dat Annet doorgestuurd werd naar een neuroloog en we hadden
zoiets van "maak je werk nou alsnog maar even af".
We hebben Ron toestemming gegeven om contact op te mogen nemen met
PrivateScan of met de therapeut van het XCell-Center in Düsseldorf om op
die mannier info te kunnen verkrijgen over een behandelplan, zodat hij
wat gericht aan het werk kan.
Zelf gaan we natuurlijk ook wat oefeningen doen, zo komt de hometrainer
naar beneden en doe ik het eerst even een kwartiertje voor en dan mag
Annet en als Annet wat meer kracht in de benen gaat krijgen, zodat ze
enigszins kan staan, komt de rolator ook weer naar beneden en dan maar
oefenen en rondjes om de salontafel lopen. Als dat zo is, meld ik dat
met grote koeienletters.
4 september 2010
Zo lekker een vrije zaterdag dus eerst maar even wat langer blijven
leggen dan boodschappen doen en daarna de auto laten voorzien van nieuwe
patta’s. 4 september zal in de boeken komen als ........................
Een flinke stap verder.
4 september een dag waarvan je denkt "vandaag gaan we weer een
ontdekking doen". Een overdekt zwembad, watertemperatuur 30 graden dus
best wel lekker om daar even in te mogen spartelen. Eerst even een
bakkie doen en dan op naar het zwembad, de foto’s spreken voor zich zou
ik zeggen.
Normaal ben ik er even niet van om bewogen foto’s te plaatsen, maar ik
moet nu wel: op deze foto is het namelijk redelijk goed te zien dat
Annet, dan wel met vasthouden aan de kant, zelf los staat. Dus weer een
vooruitgang kunnen we wel zeggen.
Na het maken van deze foto hebben we wat pogingen gedaan om een paar
stapjes te zetten, op zich ging dat redelijk goed tot Annet tot het
besef kwam dat als ik nou me been wat op probeer te trekken dat het dan
wat makkelijker moet gaan. Zo gezegd zo gedaan en daar liep ze dus dan
wel één of twee stapjes, maar het ging en natuurlijk door dat je in het
water bent gaat ook dat wat makkelijker Na alle inspanningen even lekker
een beetje ronddobberen.
Na deze grote inspanning weer naar huis, even eten en dan om het
allemaal compleet af te maken even lekker onder de zonnebank, da's
belangrijk omdat we natuurlijk over twee en een halve week niet als een
stel bleekscheten in Tunesië rond willen lopen en rollen. Daarna
......... helemaal kapot voor de televisie.
[ Deel 1 | Deel 2 | Deel
3 | Deel 4 ]
|