Ervaringen - Paolo

Ervaring van Paolo (met dank aan Romana voor de vertaling)

Dit is de man die in het filmpje te zien is en door de gang loopt

Hierbij mijn verhaal.

Voor de 'liberation behandeling' was mijn gezondheid erg instabiel. Ik had periodes waarin het vrij goed ging, en periodes dat ik echt leed. Te weten:, hele zware armen en benen, vooral de benen, en ze deden ook pijn. Ze voelden warm aan, en ik had continu tintelingen, zowel in armen en benen.

Voornamelijk als ik langere tijd stond of kracht gebruikte, zoals bijvoorbeeld het vuilnis naar buiten brengen, of boodschappen dragen.

Dit alles is begonnen eind 2000. Het begon met tintelingen en kriebels in mijn voet, en onder de douche als ik mijn ogen dichtdeed om de shampoo uit te spoelen, viel ik om.

In het begin dacht ik dat het door mijn bloeddruk kwam, of stress/vermoeidheid maar omdat het maar niet overging ben ik naar de dokter gegaan.

Ik heb toen een MRI gehad, waaruit alleen iets naar voren kwam van demyelinisatie. Ik heb me er toen verder niet in verdiept, misschien om dat ik het niet wilde weten.

Uiteindelijk kreeg ik in 2001 de diagnose MS. Toen heb ik het moeilijk gehad, lichamelijk en geestelijk. Ik was net vader geworden, en ik was heel bang om mijn gezondheid kwijt te raken, maar ook het vermogen om vader te kunnen zijn.

Ik heb een aantal jaren Novantrone gebruikt, en ben er uiteindelijk mee gestopt. Daar ben ik toen wel mee vooruit gegaan. Ik trok het niet meer met mijn benen. Maar heb toen wel enkele schubs gehad. In augustus 2007 heb ik de 'liberation behandeling' ondergaan door het team van dr. Zamboni, en vanaf het 1e moment merkte ik verbetering.

Direct na het dotteren voelde ik me lichter, ik liep zekerder (dit merkte ik bij het verlaten van het ziekenhuis al). Ik voelde me minder opgezet. Mijn vrouw merkte op dat mijn schoenen niet meer zo snel slijten.

Ik moet zeggen dat ik me voel alsof ik een zwaar gewicht kwijt ben. Ik kan nu, ik zal niet zeggen rennen hoe ik vroeger rende, maar ik kan weer springen en gewoon lopen.

Voorheen werd ik ook psychologische geremd, met het idee het lukt me niet. Als ik iets moest doen, vroeg ik me af, of ik het wel zou kunnen. Nu is het omgekeerd, eerst doe ik het en dan vraag ik me af of ik het zou hebben gekund.

Het stelt misschien allemaal niet veel voor, maar in onze conditie, bepaalt het je leven.

Vroeger kon ik iets niet, nu kan ik beslissen of ik het wel of niet wil doen, niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik er geen zin in heb.

Ik ben me ervan bewust, dat ik niet genezen ben, maar ik hoop dat ik duidelijk heb gemaakt wat het verschil is met voor de 'liberation behandeling'

Oh ja, ik ben 45 jaar oud. De aders die geblokkeerd waren zijn, de 2 jugulars en de azygos. En uit de laatst gemaakte echo-doppler is te zien dat ze nog steeds goed open zijn.

Ciao,
Paolo.