Speciaal dan voor Astrid nog even over gisteren:
Met m'n vrouw zat ik achterin de tuin, in ons 'prieel'
op een stoel. Ik zie ineens mijn linkerbeen (m'n slechte kant) kruislings op mijn rechterbeen liggen.
Hee, hoe kan dat nou?
Zonder m'n handen te gebruiken til ik m'n been op, en zet de voet weer op de grond
En dan leg ik 'm, zonder m'n been met m'n rechterhand aan de broekspijp omhoog te sleuren, weer terug op m'n rechterbeen. En weer terug. En weer erop....
Het zijn dit soort dingen die ineens -bijna onmerkbaar zie je ook- weer kunnen. Nogmaals: BIZAR en onbegrijpelijk..
Ik loop door de tuin over het gazon terug naar het huis; een meterje of dertig? M'n vrouw roept: kijk nou hoe je loopt! Ik schrik, want ik probeer net netjes te lopen; ik moet altijd goed nadenken bij het lopen trouwens.. Hardstikke veel beter! roept ze. Oh, ja! En dat is ook zo. Ik loop wat sneller, steviger, stabieler. En word minder moe. M'n knie is nog wat zwabbelig, maar verder... Ik zou er nu voor tekenen als 't zo bleef.
Vanochtend naar de huisarts; kijken of ik die kan verbazen. Morgenmiddag naar de fysio; dat wordt helemaal lachen. Vooraf heb ik wat testjes gevraagd, nulmetingen als het ware. Ik ben benieuwd (nou eigenlijk niet, ik weet wel wat er uit komt) of het zichtbaar beter is.
Verder: geen lepeltjes onder de koelkast; en de lamp is tijdelijk gemaakt, even wachten nog op een nieuwe zekering.
Groeten!