Ik moet het nu echt eens een beetje rustiger aan gaan doen.
Die verandering in mijn lichaam voelt zo ontzettend snel weer vertrouwd
en zoals ik bij iemand anders al schreef: Je hebt het idee dat je de hele
wereld aan kunt, alleen is dat niet zo!
Eigenlijk sinds mijn behandeling doe ik al veel meer dan normaal, en ik
gun mezelf ook bijna geen rust.
Nou heb ik die neiging toch al snel om mezelf voorbij te lopen, maar gister
werd ik daar toch eindelijk voor gestraft.
Ik had zoveel gedaan dat ik uiteindelijk gisteravond bijna niet meer op mijn
benen kon staan en zelfs kleine stukjes lopen kostte me al moeite.
Nou moet ik wel zeggen dat ik ook last heb van mijn rug (S.I. gewrichtje)
en dat werkt ook niet mee aan het goed lopen.
Het gaat me ook niet echt lukken om mijn gemak te houden deze week want
er zijn nog een hoop dingen die moeten gebeuren.
Vanmorgen moest ik mijn zoon ophalen uit het ziekenhuis (gister een operatie
gehad), straks moet ik zelf naar het ziekenhuis voor de oogarts, morgen is mijn
zoon jarig en zondag vieren we dat pas maar morgen komt er toch ook al wat visite.
Al met al is het toch al een redelijk vermoeiend weekje waarin rust houden niet
makkelijk zal zijn. Mijn zoon kan weinig doen als we zijn verjaardag vieren want hij
mag niet bukken en tillen of kracht zetten ergens voor vanwege die operatie.
Uiteindelijk zal het er wel op uit draaien dat ik alles zelf ga doen want ik heb er
een hekel aan om hulp te vragen als het niet nodig is. Ja ik weet dat het wel nodig is,
maar zo zie ik dat dan weer niet
Gelukkig staat er vrijdag nog even niks op het programma dus dan ben ik ook van
plan om even niks te doen.
Ik weet dat ik die rekening krijg, maar ik wil er niet zo heel veel meer krijgen.
Als ik op deze manier door blijf gaan wordt die rekening alleen maar groter en daar
zit ik toch ook niet op te wachten...