Chronische Cerebro-Spinale Veneuze Insufficiëntie

Forum
Het is nu do 28 maart 2024, 21:22

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 125 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ... 13  Volgende
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: di 21 sep 2010, 18:19 
Offline

Geregistreerd: vr 02 jul 2010, 09:36
Berichten: 169
Hoi Jossi,

De narcose zal bij mij ook vast nog wel een rol spelen. Ik denk dat ik ook wat last heb van de Fraxiparine. Ik ben ook wat duizeliger. Ik ben erg gevoelig voor medicatie en op de één of andere manier stijgt dit altijd naar mijn hoofd. Ik heb nog 16 injecties te gaan. Dus ik moet nog even doorbijten :D Het is best lastig om precies te kunnen voelen welke klacht nou waar vandaan komt. Ik doe het maar rustig aan en wacht maar af.

Maar ik merk ook verbetering. Ik voel dat ik mijn linkervoet beter neer kan zetten. In huis loop ik nog wel met een rollator, buitenshuis maak ik gebruik van een rolstoel. Mijn linker enkel en knie moeten wel even aan deze nieuwe stand wennen. Ik loop al jaren anders. Het is best pijnlijk. Maar ik ben blij dat ik al verandering voel.

Ik zal ook blijven rapporteren. Het is inderdaad interessant om het weer terug te kunnen lezen. Er komen steeds meer ervaringsverhalen op het forum. Het is goed om dit met elkaar te kunnen delen.

Ik hoop dat jij steeds meer betere dagen mag krijgen.

Groetjes!


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: wo 22 sep 2010, 18:46 
Offline

Geregistreerd: di 27 apr 2010, 13:41
Berichten: 14
Ha medestander, hoe gaat het?
De narcose al een beetje uit je lijf? Hopelijk wel hoor, we zijn nu tenslotte bijna een week verder.
Veel verbeteringen te merken?
Bij mij helaas niet zoveel. Mijn hoofd is helder, heb wel vandaag hoofdpijn,maar heb altijd al last van migraine gehad. Dus dat is op zich niks vreemds.
Verder merk ik helaas weinig veranderingen, Moeheid is er nog steeds.

Ja toch een verandering..ietsje minder pijnlijke benen. Weer wel meer tintelingen...
Zo wisselt het beeld een beetje. Maar wijlen mijn schoonmama zei altijd: Hardlopers zijn doodlopers!
Nou daar hou ik mij dan nu maar aan vast. De verbeteringen komen misschien langzaam, maar duurzaam ;)

Nou succes verder met opknappen hoor en niet ontmoedigd raken als het niet snel gaat! Moed erin houden en hoofd op :D


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: wo 22 sep 2010, 19:03 
Offline

Geregistreerd: wo 09 jun 2010, 18:06
Berichten: 212
Weet je Astrid: de eerste dagen was ik meer duizelig en
liep iets slechter. Bij iedereen verloopt het anders. Ook qua tijd.

Ik liep voor het eerst sinds 11 dagen ! weer met stok naar de tafel buiten.
Had ongeveer een uurtje een geweldige goede/normale blik en kon
onze tuin voor het eerst goed zien (wonen hier pas 1 1/2 jaar); dus even
geen nystagmus. Zo zijn er elke dag wel wat goede momenten. Ook sommige
blijvend goede dingen. De kans is groot dat die bij jou mettertijd ook wel zullen komen.

Kortom: het komt wel !

Jossi


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 11:29 
Offline

Geregistreerd: vr 02 jul 2010, 09:36
Berichten: 169
Dan nu eindelijk het verslag ;)

Samen met een goede vriendin vertrok ik op woensdag 15 september om 15.00 uur met een grote rolstoelbus naar Moorsel (vlakbij Aalst). Ik loop binnenshuis met een rollator, buitenshuis maak ik gebruik van een rolstoel. Mijn vriendin reed zelf. Hoe stoer is dat! Ik moest wel lachen om de borden die in België langs de snelwegen stonden. Er stond op ‘Gene zever’. Er werd vermeld dat er als verkeerscontrole een speekseltest gedaan kon worden voor……drugs in het verkeer. Maar goed dat ik niet achter het stuur zat met mijn medicinale cannabis. :lol:

We hebben er 1 uur en 40 minuten over gedaan. Het laatste stuk stuurde de Tomtom ons via een erg toeristische route. Dit waren wel erg moeilijk begaanbare binnenweggetjes. Zeker niet voor herhaling vatbaar. We hadden geboekt bij een rolstoelvriendelijk hotel. Ik had vooraf toch nog voor de zekerheid geïnformeerdof ik hier goed terecht kon met mijn rolstoel en de rolstoelbus. Dit was mogelijk.

Eenmaal aangekomen bij het hotel was de bestrating waar we de bus mochten parkeren niet optimaal. Er lagen kiezels en de oprit naar het hotel was niet goed berijdbaar. Er waren stukken uit het asfalt. Ik moest met mijn rolstoel via een straatje met kinderkopjes naar mijn kamer. Dit was ook niet bepaald prettig na zo`n lange reis.

Mijn kamer was op de begane grond. Het zag er mooi en netjes uit. Ik kon met mijn rolstoel goed de kamer inrijden. De badkamer was echter niet helemaal geschikt voor een rolstoel. Het was niet zo groot. De douche had een glazen wand met een smalle ingang. Je kon daar niet met een rolstoel in rijden. En er was ook geen douchestoeltje aanwezig. De wastafel was niet onderrijdbaar voor een rolstoel. De spiegel was te hoog voor een rolstoel. Er was een gewoon toilet aanwezig zonder handsteunen aan de wand. Dit was even een teleurstelling, maar ik kan gelukkig korte afstanden lopen, dus ik heb me wel redelijk kunnen redden.

Het personeel stond ons vriendelijk te woord. We hadden samen doorgesproken wat onze wensen waren. Ik kan namelijk niet alles eten en het was mogelijk om aan de kok door te geven wat ik wel kon eten. Ik was te vermoeid om in het restaurant te eten en de warme maaltijd kon op mijn kamer gebracht worden. Toen ik eenmaal geïnstalleerd was met op mijn luchtbedje op het matras van het hotel (tegen drukpijn), kreeg ik het erg koud. Ik heb onder twee dekbedden gelegen met twee paar sokken aan en de verwarming op 21,5 graden! Na een warme maaltijd gegeten te hebben en twee kopjes warme thee kwam ik weer wat op temperatuur. Ik heb die nacht niet zo goed geslapen. Is toch even wennen op zo`n luchtbedje en de geluiden in het hotel. Er liepen tot 1.00 uur nog regelmatig wat mensen over de gang met stenen vloer. En die waren niet allemaal even stilletjes.

We vertrokken de andere dag om 6.45 uur naar het ziekenhuis. Ik moest daar om 7.00 uur aanwezig zijn. We kregen het ontbijt in pakketjes mee. Extra broodjes voor mijn vriendin want ik moest nuchter blijven. Weer over die vervelende kinderkopjes rijden. Toen nog even wat stress, want de klep van hydraulische lift van de rolstoelbus ging niet naar beneden. De lift kon vanwege de kiezels als ondergrond niet helemaal recht op de grond komen. De klep bleef daarom omhoog staan en ik kon zo niet de lift oprijden. Maar na een paar nieuwe pogingen lukte het uiteindelijk wel. Opluchting…..en toen eindelijk op weg naar het ziekenhuis in Aalst!!

Het was ook wel even spannend om voor de eerste keer met een grote rolstoelbus in de parkeergarage onder het ziekenhuis te rijden. Het was namelijk niet overal even hoog, maar alles ging goed! Ik heb echt veel bewondering voor mijn vriendin!

Ik had eerder van het ziekenhuis een e-mail ontvangen dat ik niet via inschrijvingen moest gaan, maar onmiddellijk naar de dagkliniek. Ik had al van anderen op het forum begrepen dat je wél eerst naar inschrijvingen moest. Zij werden door de dagkliniek namelijk terug gestuurd. Dus bij aankomst in het ziekenhuis daar maar eerst een nummertje getrokken, maar het was druk! Nummer 19. Toen maar even geïnformeerd bij ‘Onthaal’. Daar kregen we te horen dat we gelijk naar de dagkliniek konden gaan. Ik had al het vermoeden dat we toch terug naar inschrijvingen zouden moeten gaan, maar dan wisten ze daar tenminste dat ik er al was. We hadden het nummertje voor de zekerheid maar bewaard. De dagkliniek ging om 7.15 uur open en daar bleek dat we inderdaad terug moesten. Ik bleef op de afdeling. Mijn vriendin liep terug. Bij inschrijvingen waren ze inmiddels bij nummer 14 dus het duurde niet meer zo lang.

Het was erg warm in het ziekenhuis. In vergelijking met de avond ervoor had ik flinke rode wangen (wel koude handen en voeten). Een vriendelijke verpleegkundige wees ons de kamer en bracht een operatiehemdje. Er volgde ook een gesprekje. Ik moest wat algemene vragen beantwoorden. Ze vroeg ook hoelang ik al MS heb. Ik vertelde haar dat ik nu 4 jaar de diagnose MS heb, maar dat ik al veel langer ziek ben.

16 jaar geleden verloor ik tijdens het fietsen plotseling het gevoel in mijn lichaam. Ik viel en heb de val niet op kunnen vangen. Ik viel met mijn hoofd op het wegdek en had sindsdien hoofd- en nekpijnklachten. Maar in de jaren erna ging mijn gezondheid steeds verder achter uit. Ik was erg vermoeid en kreeg steeds meer pijn in mijn lichaam. Ik had ook krachtsverlies. De artsen konden hiervoor geen oorzaak vinden. Ze kwamen tot de conclusie dat het psychisch was. Dit was emotioneel een hele zware periode in mijn leven.

In 2001 kreeg ik problemen met mijn evenwicht. In 2003 kreeg ik uitvalsverschijnselen. Mijn toenmalige huisarts zei dat ik een conversiestoornis (psychische aandoening) had en verwees me naar een revalidatiearts. Maar ik geloofde haar niet. Ik kon toen gelukkig terecht bij een neuroloog die, na hem gebeld te hebben, mijn klachten wel serieus nam. Ik was eerder bij hem geweest voor mijn nekklachten. Hij ontdekte dat ik langdurig een vitamine B12 tekort had gehad. Na onderzoek in het ziekenhuis kreeg ik de diagnose ‘gecombineerde strengziekte’. De klachten lijken erg op MS.

Ik kreeg voor een lange tijd twee keer per week een vitamine B12 injectie. Ik knapte daar wel even van op, maar het ging uiteindelijk toch weer minder goed met mij. Ik vroeg de neuroloog tijdens een consult of ik mogelijk MS had. In 2002 had ik een lumbaalpunctie gehad, maar die uitslag was goed. Maar ik had ook een MRI gehad en deze vertoonde een drietal puntvormige signaalrijke witte stoflaesies. De klinische relevantie was onduidelijk. De neuroloog zei dat er dan weer een lumbaalpunctie gedaan moest worden en dat daar ook risico`s aan zaten. Hij was niet overtuigd van MS.

In 2006 ging ik op mijn aandringen naar een nieuwe neuroloog Zij had gelijk het vermoeden had dat er meer aan de hand was. Na uitgebreid onderzoek bleek dat ik MS had. Zij schrok hier van omdat in 2002 de lumbaalpunctie goed was. Ik schrok natuurlijk ook van de diagnose, maar ik had zelf al het vermoedde dat het MS was. De neuroloog vroeg of ze de uitslag aan de andere neurologen mocht laten zien, omdat in 2002 de lumbaalpunctie goed was. Dat vond ik goed. De neuroloog liet weten dat de val van mijn fiets waarschijnlijk door de MS kwam.


Ik liet de verpleegkundige in het ziekenhuis in Aalst weten dat het inmiddels gelukkig emotioneel weer een heel stuk beter met me gaat. Ze keek me glimlachend aan en zei:”Wat een straffe madam!” (Ze vond me zo flink) Dit heeft ze die dag nog een paar keer herhaald. :D

Toen was het toch nog lang wachten. De verpleging kon niet zeggen hoe laat ik aan de beurt was. Dan nog maar een beetje kletsen en tv kijken. Ik lag niet echt comfortabel in het ziekenhuisbed door mijn zenuwpijn.

Ik heb dr. Beelen voor de ingreep niet meer gesproken. Hij had mij per e-mail laten weten dat hij zou proberen om vooraf nog even langs te komen als de tijd het toeliet. Ik was namelijk niet eerder bij hem op consult geweest. Hij had alleen mijn scans beoordeeld die ik naar hem had opgestuurd en zo een behandelplan opgesteld. We hebben daarna wel een paar keer e-mail contact gehad waarin hij mijn vragen over de ingreep beantwoord had.

Om 11.00 uur was het dan zover. Ik zou behandeld gaan worden aan een stenose in mijn linker halsader. De kleppen in deze ader functioneerde niet. Zowel de linker als de rechter halsader waren licht ontstoken. Ik had ook spataderen in mijn nek. Richting operatiekamer werd het een stuk koeler. Ik moest nog even wachten in een zaal met nog een andere patiënt. Ze vertelde me dat ze het zo koud had. Dat was natuurlijk vervelend voor haar, maar ik liet haar weten dat ik de kou wel even lekker vond. Ik had het warm en voor mijn gevoel konden mijn wangen niet roder worden!

Toen werd ik door een verpleegkundige van de OK opgehaald. Nog even flinke rit door de gangen. Ik was verbaast dat ze in haar eentje het bed zo goed kon manoeuvreren. Mijn ervaring is dat zelfs met twee verpleegkundigen het bed nogal eens tegen de deurstijlen wil botsen.

Eindelijk kwamen we op de OK aan. Ik moest overstappen van het bed naar de behandeltafel. Dit ging niet meer zo soepel door de pijn en stijfheid. En daar lag ik dan …….hier had ik zo lang naar uitgekeken. Allemaal mensen om me heen, gekleed in het groen, die druk bezig waren met de voorbereidingen. Ik wilde hier even heel bewust bij dit moment stilstaan. Het gaat nu echt gebeuren!

Het infuus werd zonder problemen geplaatst. Op de vraag of ik vaker narcose had gehad antwoordde ik met “ja” maar ik vertelde dat ik naderhand vaak misselijk werd. Ze zouden hier rekening mee houden. Ik luisterde mijn hartslag op de monitor. Klonk best wel rustig. Af en toe een huppeltje. Niet veel later stond de anesthesist naast me. Na wat geruststellende woorden kreeg ik een kapje met zuurstof en werd de narcose toegediend. Dit prikte een beetje maar het was niet pijnlijk. Ik voelde me langzaam wegzakken.

Ik werd weer wakker en was gelukkig niet misselijk. Ik had wel pijn aan de linkerkant van mijn gezicht en mijn oog. Gelijk even voelen via welke lies ik gedotterd was. Dit was via mijn linkerlies. Ik was gelijk erg blij dat ik onder narcose was geweest. Mijn linkerbeen is erg pijnlijk en ik had al het vermoeden dat ik via mijn linkerlies behandeld zou worden. In Duitsland zou de ingreep onder plaatselijke verdoving plaatsvinden en ik was bang dat ik door de pijn in mijn been niet zolang in één houding stil zou kunnen liggen. Ik had daarom bewust gekozen voor een ballondilatatie bij dr. Beelen vanwege de narcose. (natuurlijk niet alleen voor de narcose).

Er kwam een verpleegkundige naast me staan en ze vroeg of ik pijn had. Ik zei: “ja” maar ik kreeg geloof ik geen antwoord meer terug. Ik weet niet of ik iets tegen de pijn heb gehad. Ik was nog niet helemaal wakker. Ik lag nog wat te doezelen en merkwaardig genoeg kon ik maar aan één ding denken. Aan…. chips! Ik had daar heel erg veel zin in Hoe kwam ik daar toch bij?? Ik moest wel om mezelf lachen. Ik kreeg hierop geen reacties van de verpleging. Dus het bleef bij een binnenpretje.

Ik was op 13.15 uur weer op de kamer. Ik was al goed wakker en had geen behoefte om te slapen. Ik moest tot 16.00 uur in bed blijven liggen. Ik had een strak drukverband dat van mijn linkerlies naar mijn rechterlies vastgeplakt zat. Ik bekeek even mijn benen en zag dat ik vanaf mijn buik tot aan mijn knieën knalroze was van de jodium!! Ik had dit eerder in verslagen van anderen gelezen, maar dat was ik even vergeten… Best wel een komisch gezicht.

Natuurlijk moest ik door het infuus twee keer naar de wc, maar ik mocht tot 1600 uur niet uit bed. Dan maar oncomfortabel in bed op een po. Dit luchtte wel erg op.

Ik lag te wachten of ik warme handen en voeten zou krijgen, maar die kreeg ik niet. Ook was nog de ‘mist’ in mijn hoofd aanwezig.

Om 15.40 uur kwam dr. Beelen langs. Aardige man. Hij zei dat alles was goed gegaan. Hij vertelde me dat hij de rechterader ook had behandeld. Rechts was zelfs een groter probleem dan links. Ik was helemaal verbaast. In de rechterader was er een web/vlies aanwezig. Dit is niet te zien op een scan. Dit wordt pas zichtbaar als er contrastvloeistof in gespoten wordt. Hij had beide aderen 14 mm opgerekt.

Ook vertelde dr. Beelen dat mijn azygos minder ontwikkeld was. Hij legde uit dat hij dit wel vaker ziet bij mensen met MS. Ik moet over 10 weken terug komen en dan gaat hij aan de hand van beelden laten zien wat hij allemaal heeft gedaan.

Ik zei dat ik nog geen warme handen en voeten had. Hij liet me weten dat ik me daar niet teveel op moest richten. Het is bij iedereen weer anders en bij primair progressieve MS zullen de verbeteringen langzamer gaan. Hij verwachtte dat ik verbetering zou krijgen met mijn balans en mijn conditie.

Ik kreeg het advies om 20 dagen Fraxiparine te spuiten. Dit medicijn remt de bloedstolling. Hierdoor wordt de vorming van bloedstolsels (= trombose) tegengegaan. Dit kan door een verpleegkundige gedaan worden, maar je mag het ook zelf doen. Het is een onderhuidse injectie.

Hij vroeg of ik verder nog vragen had. Op dat moment schoot er helemaal niets te binnen. Ik was nog zo onder de indruk van het feit dat hij de rechterader ook had behandeld. En de narcose had hier vast ook een rol in. Ik was nog niet helemaal helder in mijn hoofd. Achteraf stom natuurlijk....ik had al eerder vragen op moeten schrijven. Helemaal niet aan gedacht. Ik liet hem weten dat ik geen vragen had, maar dat die vast wel kwamen als hij weer weg was. Hij zei dat ik mocht hem mailen als ik toch nog vragen had.

En die vragen kwamen natuurlijk wel toen hij weg was…

Voor hoeveel procent waren de aderen vernauwd?
Functioneren de kleppen in de linkerader na de ingreep nu wel?
In de brief aan de huisarts staat ‘rust’.
Hoe rustig moet ik me houden?
Wanneer mag ik weer naar de fysiotherapie?
En wat mag ik daar doen?
Hoeven de ontstoken aderen niet met medicijnen behandeld te worden?

Om 16.00 uur mocht ik uit bed. Heerlijk om weer te kunnen bewegen. Ik merkte nog geen verbetering, maar ik was niet teleurgesteld. Het heeft gewoon nog meer tijd nodig.

Om 16.30 uur kreeg ik mijn eerste Fraxiparine-injectie. De injectie viel reuze mee. Niet echt pijnlijk. De verpleegkundige legde uit hoe ik zelf de injectie kon toedienen. Mijn infuus werd verwijderd en om 17.00 uur mocht ik naar huis. Ik had beloofd dat ik thuis (in het hotel) zou eten. Mijn vriendin had in het ziekenhuis nog iets voor me gekocht.......een zakje chips!! En dit heeft nog nooit zo lekker gesmaakt!

Weer terug naar het hotel. We hadden ontdekt dat we ook achter het hotel konden parkeren. Hier was de bestrating een stuk beter en hier kon de lift kon wel probleemloos naar beneden. Het straatje met de kinderkopjes naar mijn kamer was nu iets minder lang. Maar nog wel pijnlijk.

Ik was blij dat we besloten hadden om nog een nachtje in het hotel te blijven. Ik was erg vermoeid en had pijn. Niet van de ingreep, maar ik had meer zenuwpijn gekregen van het liggen in het ziekenhuisbed.

`s Avonds nog even snel een berichtje op het forum geplaatst. Ik vond het heel bijzonder om vanuit België de berichten te lezen en zelf ook iets te schrijven. Het voelde als een historisch momentje.

Die nacht heb ik redelijk goed geslapen. De volgende ochtend merkte ik dat ik al wat stabieler liep.(nog wel met behulp van steun) Ik hoefde mezelf minder te corrigeren. Dat voelde erg goed.

We hebben nog heerlijk ontbeten op mijn hotelkamer. Toen begonnen we weer aan de terugreis. We hadden deze keer voor een andere route gekozen. Deze was minder toeristisch. Nu deden we er wel twee uur over, maar met minder hobbelweggetjes.

Thuis gelijk naar de apotheek voor 20 stuks Fraxiparine. Het was vrijdagmiddag en ze hadden maar 10 stuks op voorraad. Dus mijn vriendin ging nog even naar een andere apotheek voor de andere 10 stuks.

Daarna mijn tamme valkparkiet bij mijn buurvrouw opgehaald.
Ze is daar heerlijk verwend met lieve aandacht en lekker hapjes. Ze is al 14 jaar en ging voor het eerst alleen uit logeren en dan mag je wel extra vertroeteld worden. Ik had het grapje gemaakt dat ze misschien wel niet meer met mij naar huis wilde. Maar toen ze me zag kwam ze al gauw bij me zitten. Ik kreeg nog geen knuffel, want ze was nog lichtelijk beledigd dat ik weg was geweest. Dit moest ze nog even laten blijken, maar de andere dag is dat weer helemaal goed gekomen.

En toen eindelijk naar thuis! Weer lekker uitrusten op mijn drukverlagend matras. Wat ben ik daar toch blij mee! Afscheid genomen van mijn lieve vriendin en haar natuurlijk heel erg bedankt dat ze met me mee is gegaan!!

Ik ben de afgelopen week erg vermoeid geweest, maar sinds gisteren voel ik me al weer wat fitter. Ik heb nu bijna weer mijn normale vermoeidheid.

De verbeteringen die ik nu voel:
- Ik kan mijn linkervoet beter neer zetten.
- Ik loop wat stabieler. (nog wel met rollator)
- Ik kan `s nachts beter op mijn hoofdkussen liggen omdat dit minder pijnlijk is in mijn nek/hals.

Ik heb wel last van een zwaar hoofd, vooral bij mijn ogen. Ik heb ook het vermoeden dat ik meer last van vermoeidheid en hoofdpijn heb door de Fraxiparine. Ik ben gevoelig voor medicatie. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe dit het gaat als ik alle 20 injecties heb genomen.

Ik was net klaar met dit verslag toen ik een e-mail van dr. Beelen ontving. Op zaterdag! Hij beantwoordt hierin mijn vragen.
Dus ik voeg deze gelijk maar toe.


Vernauwing aderen: wordt geschat op 80-90 %

Rust na de ingreep: geen zwaardere inspanningen dan normaal uit te voeren in de eerste 10 dagen.

Fysiotherapie mag na een 5-tal dagen reeds gestart worden.

De kleppen in de linkerader kunnen nooit goed werken omdat ze verlittekend zijn, bij mensen zonder MS zijn die kleppen ook niet aanwezig. Die kleppen worden door de ballon opengerekt zodat ze niet meer het bloedvat kunnen vernauwen.

Tijdens de catherisatie hebben we geen tekens meer van ontsteking gezien.


Fijn om de vragen beantwoord te hebben en dat er geen ontsteking meer is in de aderen. Goed nieuws dus!

Nou dit was het wel voor vandaag! :lol:
Het zonnetje schijnt en ik ga vanmiddag maar eens lekker naar buiten!

Groetjes Astrid


Laatst bijgewerkt door Atthys op za 25 sep 2010, 12:56, in totaal 1 keer bewerkt.

Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 12:04 
Offline

Geregistreerd: vr 27 nov 2009, 15:56
Berichten: 424
Nou jongedame, dat waren wel weer genoeg avonturen voor een tijdje :lol: Super duidelijk verslag. Het woordje "chips" zal voor jou en je vriendin altijd verbonden zijn aan de behandeling en ik denk dat ik er ook vaak aan zal denken als ik het woord zie of hoor :mrgreen: Alle goeds gewenst en natuurlijk veel verbeteringen. 8-)

_________________
Blijf niet mokkend aan de kant staan
Stel een daad en toon je moed
Laat je woede hand in hand gaan
Met het goede dat je doet


(Karel Glastra van Loon 1962-2005)


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 13:19 
Offline

Geregistreerd: vr 02 jul 2010, 09:36
Berichten: 169
:lol: :lol: Ja, die chips! Ik heb zelfs het zakje nog bewaard! Als aandenken. Ik ben benieuwd hoe het voelt als ik weer een nieuw zakje open trek. Bedankt voor de goede wensen!

Groetjes!


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 14:51 
Offline

Geregistreerd: di 20 apr 2010, 19:37
Berichten: 124
Woonplaats: Rotterdam
bedankt voor het verslag,ik was al erg nieuwsgierig hoe het gegaan was.ik ben 25 november aan de beurt. je heb wel een hele lieve vriendin zeg. groetjes Willy


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 17:03 
Offline

Geregistreerd: wo 09 jun 2010, 18:06
Berichten: 212
Mooi, gedetailleerd en herkenbaar verslag Astrid !! Dank je.

Bij mij gaat alles op en neer. Gisteren slechter dan ooit.
Vandaag weer beter dan ooit. Kortom: de éne dag "goed"
en de volgende dag slecht. Het gaat bij iedereen weer anders.
Wat wel meestal zeker is: het heeft vaak tijd nodig.
Het is een spannend avontuur; maar een mooi avontuur.
Dat zal jij ook zeer waarschijnlijk meemaken. Je hebt al veel achter de rug.

Ik wens je een mooie tijd toe. Geef het tijd !!

Jossi


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: za 25 sep 2010, 18:10 
Hoi 'straffe'! Net je verhaal gelezen! Respect!


Omhoog
  
 
BerichtGeplaatst: zo 26 sep 2010, 09:04 
Offline

Geregistreerd: zo 23 mei 2010, 16:17
Berichten: 222
Astrid, bedankt voor je gedetailleerde verslag, helemaal geweldig! Als je (zoals zovelen van ons) zelf al in Aalst bent geholpen is zo'n verhaal zó herkenbaar. Heel erg leuk om te lezen.

Ja, die Belgische kasseien zijn altijd even wennen voor ons Ollanders. ;) De keren dat ik in België ben verdwaald, zijn niet te tellen op de vingers van 1 hand. :lol: Het verkeersbord 'alle richtingen' geeft ook altijd zo veel informatie over de juiste richting. Niet dus...

Ben erg benieuwd naar je vervolgverhaaltjes. Ik zit me er nu al op te verheugen.

Verbeter ze!


Omhoog
 Profiel  
 
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 125 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ... 13  Volgende

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen
Je mag geen bijlagen toevoegen in dit forum

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group
phpBB.nl Vertaling