hallo allemaal
allereerst veel succes aan allen die deze week weer voor onderzoek of behandeling gaan, of het er net óp hebben zitten en bezig zijn met de allerprilste spannende waarnemingen! Helmut en Vera, Ine, Wendy en Hugo, Tessa en alle "oudgedienden", Joge (Kleine Bart2)...
hier weer uit een mail gekopieerd:
[quote]En nu over tot de wederwaardigheden van deze keer.
Zondagmiddag vertrokken we naar Frankfurt, na uitgebreide knuffelsessies met de kindjes die het toch wel moeilijk vonden dat we nou wéér weggingen... Afijn.
Zomer. Héét in de auto. Pap in de benen. Spanning in de buik.
Onze tocht naar Frankfurt was weer even rustig, voorspoedig en probleemloos als de vorige keer, zelfs ook weer de stad in… Het was verbazingwekkend; geen auto op de weg!
Wat bleek nou? - oh lucky us… Duitsland moest voetballen!! Haha. Heel soms hep voetbal ook nog een nutfuctie, zulle we maar zegge.
Wij toerden dus geruisloos Frankfurt binnen, en het hotel. Nog nét op tijd want we waren nog niet goed en wel op onze kamer aangekomen of het victorieuze getoeter en geschreeuw barstte los. … Dat duurde een paar uur. Toen we later naar bed gingen was het gelukkig weer stil.
Maandag, ondanks de OK-afspraak om 13u (moest dan nuchter zijn) een klein ontbijtje naar binnen gewerkt, en gezorgd dat we ruim op tijd in het ziekenhuis waren. En dus geruime tijd moesten wachten.
Om 13.50 stond ik weer OK klaar, in zo’n onflatteus gestrikt fladderhempie. Herr Prof.dr.Vogl zelf kwam me een hand geven – altijd de linker (z’n niet-opereerhand?), informeerde hoe het ging en gegaan was, deelde me na mijn antwoord mee dat ik slecht was voor z’n statistieken, dat ik beter m’n best moest doen (knipoog – gelukkig; hij moest eens weten), en liet me weer zo’n risico-verklaring ondertekenen. 10 minuten later lag ik weer geïnfuusd en afgedekt te wachten.
Het weten wat je te wachten staat, heeft voordelen: ik was duidelijk minder erg gespannen, lag niet van de stress te stuiteren. En dat was wel zo prettig.
Minder plezierig is dat je dan dus schrap gaat zetten voor wat er aan naars komt. En die twee venijnige sneetjes in m’n lies leken daardoor nog venijniger dan de eerste keer. Maar goed, gelukkig maar heel even. Het gewroet met de tuinslag in m’n lies leek ook wat minder zachtzinnig te gaan, en dus vervelender te voelen.
De behandeling zelf was aanvankelijk oké, het grootste deel van de “route” die hij intraveneus moest afleggen was minder vervelend dan de vorige keer, kreeg deze keer bijvb geen hartkloppingen – of is ie deze keer niet door m’n hart gegaan? Weet niet, m’n paramedische kennis is op dat gebied té ver weggezakt.
Maar toen begon het werkelijke dotteren, het opblazen van het ballonnnetje…. AAAAAAUUUUWWWWW!! Tot driemaal toe. Het leek wel of mijn hals en m’n hoofd gingen ontploffen!! Aaauuww! Niet fijn. NIET FIJN. En gewoon eng.
Maar goed, toen was het klaar. Van de tafel af lekker in een normaal bed (versus een nogal harde stretcher de vorige keer). En meteen meegezoefd voor de controle-CT. ‘Alles klar’. Toen terug naar de OK-afdeling waar ik even moest wachten tot ik “op transport” ging (huh?), naar een Tagesstation…
Dat wachten duurde even – het was duidelijk drukker dan bij ons vorige bezoek. Ik had Paul nog niet gezien, die wist dus ook nog niet hoe het met me ging. Net had ik eindelijk aan zuster Christina gevraagd of ze Paul wilde halen, toen Paul al bij de deur verscheen. Hij was zich (na 5 onwetende kwartieren) ongerust gaan maken en had juist besloten om zich dan maar zelf toegang te verschaffen…
Samen nog even gewacht en toen met een broeder ‘op transport’ gegaan. Dat betekende met bed en al een lange tocht door een doolhof van keldergangen met opengewerkte plafonds waarin alle buizen, leidingen, systemen etc te zien waren. Beetje unheimisch – straf voor het feit dat ik de statistieken van de prof verziekte…? haha.
En hoe ging het nou eigenlijk met me? Nou, best goed! Bij lange na niet zo aangedaan/aangeslagen als de eerste keer. Paul zei dat ik kleur had op m’n gezicht; ik voelde me ook inderdaad niet grauw of bleek. Ik had praatjes. Ik voelde me wel oké. Op het forum geeft men aan dat warme handen en voeten vaak de eerste merkbare verandering is na de operatie. Maar met een buitentemperatuur van zo’n 32oC kan ik niet met zekerheid aangeven of ik daar nou een verandering in bemerkte of niet, warm waren ze toch wel. Op het Tagesstation dus m’n 3 uren platliggen vol gemaakt. Het bleek in het oude gedeelte van het ziekenhuis te zijn, duidelijk minder strak, gestroomlijnd en modern, maar eigenlijk wel prettig, rustig, een soort sanatoriumachtig sfeertje, open ramen naar de zomerse buitenwereld.
Om 17.30 zat mijn tijd erop. Overeind komen – test test – alles klar. Infuus eruit, aankleden en wegwezen. Dat wil zeggen in rolstoel terug naar de ‘Wartelounge’ van Herr V voor een eindgesprekje.
De leren banken in de Wartelounge zaten vol wartenden. Er stond een flatscreen-tv van wel 1.50m lengte, en daarop… de laatste minuten van Ned-Slowakije! Gelukkig werd er daarna nog urenlang nagepraat en geanalyseerd en wat ze allemaal nog meer bedenken bij voetbal, mét herhalingen van alle doelpunten en de diverse kansrijke, risicovolle en twijfelachtige momenten. Paul blij. Ik ook, voor hem.
We moesten laaang wachten op Herr V. Om 19.45u waren we eindelijk aan de beurt, 5 minuten later stonden we alweer buiten.
Wat had ie nou allemaal aangetroffen en gedaan? De vorige keer had ie, rechts dus, een stenose van uiteindelijk ruim 95% aangetroffen over een lengte van 3cm. En vlak daarnaast nog een kleintje (niet nader gespecificeerd). Overigens waren die toch wél netjes opengebleven; er was dus geen sprake van re-stenose. Deze keer, links dus, trof ie eerst een kleine stenose aan en daarna nog één van ruim 90% over een lengte van 5cm!! Die had ie dus in 2 etappes moeten dotteren.
De doorstroming was hersteld, alles was in orde. Komende 6 maanden nog de aspirine blijven slikken. Wel goed aan die statistieken werken. Jawohl. Aan mij zal het echt niet liggen… Moeten we alvast een afspraak maken voor controle? Neuh…tegen die tijd maar een afspraak maken met de secretaresse, “who knows where we will be”. Tja, wie weet, neem ik hem dan wel een avondje mee uit dansen… controle overbodig. Haha.
Ziekenhuis uit, zomeravond in. Toevallig op dezelfde boot als de vorige keer beland en ons tegoed gedaan aan frietjes met Duitse toebehoren. Die nacht goed geslapen. Volgende dag goed wakker en opgestaan. Duitse supermarkt geplunderd voor wat betreft glutenvrij spul en heerlijk vers zomers bio-fruit. Naar huis.
Druk op de weg!!! Onderweg een regenbui. De temp zakte binnen 10 minuten van 27 naar 19oC en, eenmaal de bui weer uit, steeg ie weer even snel naar even grote hoogte. Veilig weer thuisgekomen. Fijn om de kindjes te zien en knuffelen, en opa en oma. Nogmaals DANK! Eten. Moe, vroeg naar bed.
Inmiddels weer een dag verder. Fitter, duidelijk niet ‘in shock’ zoals de vorige keer. Toch wel moe. Vanochtend 2 uur geslapen, tussen de middag opnieuw, en vanmiddag heerlijk met Evie op de schommelbank gerust en geluierd. Nu zo naar bed.
En hoewel ik snap dat jullie nieuwsgierig zijn naar ‘hoe het verder ging’, zullen jullie daar even op moeten wachten… Wij vertrekken maandag voor 3 weken naar onze ongekend fantastische zomerstek, óp het strand. Geen stroom, geen warm water, geen/slecht/nauwelijks bereik met mobiele telefoon, laat staan laptop. Lieve gezellige mensen, meeuwen, de golven, wind, en bij eb een uitgestrekt strand. Waar kan een mens beter herstellen en op krachten komen dan dáár?!...
Ik wens jullie allemaal ook een goede, ontspannen, warme, zonnige en vooral gezonde zomer toe!!quote]
|