Chronische Cerebro-Spinale Veneuze Insufficiëntie

Forum
Het is nu do 28 maart 2024, 21:58

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 1 bericht ] 
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: di 07 dec 2010, 16:12 
Offline

Geregistreerd: vr 23 apr 2010, 18:30
Berichten: 7
Wie betaalt, bepaalt

Wie medisch onderzoek betaalt, bepaalt wat er onderzocht wordt en, als je niet oppast, soms ook wat er uit het onderzoek komt. Over dit brisante onderwerp heeft de Gezondheidsraad vorig jaar een rapport uitgebracht, dat weinig aandacht heeft getrokken. Wie betaalt, bepaalt? (met beleefd vraagteken!) is ook zo oerevenwichtig en saai geschreven dat ik moeite had om er door te komen. Dat krijg je als je te veel hoogleraren ethiek bij elkaar zet. Nu heeft de Gezondheidsraad zich echter gerevancheerd met de publicatie van een pittig debat, waarin de standpunten minder omfloerst worden geformuleerd (‘Knottnerus, Kennis en Commercie’, een speciale editie van het blad Graadmeter bij het afscheid van André Knottnerus als voorzitter van de Gezondheidsraad). Dit debat is een goede reden om op die onderzoeksfinanciering terug te komen, te meer nu op medisch onderzoek verder bezuinigd wordt.


De feiten zijn simpel. Veel medisch onderzoek wordt betaald door de industrie. Die industrie wil pillen of apparaten. Nieuwe nuttige pillen als het even kan, maar desnoods ‘me too-pillen’, zolang er maar geld wordt verdiend. De industrie doet ook iets aan filantropie. Merck heeft indertijd ivermectine, een middel tegen wormen, gratis beschikbaar gesteld voor de bestrijding van rivierblindheid in tropisch Afrika. De patiënten hadden geen cent en dat was dus mooi van Merck. Maar dit zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Commerciële bedrijven ontwikkelen pillen of apparaten om geld te verdienen. Bedrijfsfilantropie, sponsoring, leuke dingen voor de mensen zijn onderdeel van hun marketingstrategie.

Als de industrie het leeuwendeel van het medisch onderzoek betaalt, leidt dat tot verdringing van onderzoek dat geen geld oplevert. Crowding out noemt de Gezondheidsraad die verdringing met een nieuwe Nederlandse term. Verdringing is riskant, want de patiënt heeft baat bij allerlei onderzoek dat commercieel volstrekt oninteressant is. Hoe je met minder pillen toe kan of hoe je ziekte kunt voorkomen door gedragsverandering. Daar komt iets bij: Onderzoek betaald door de farma-industrie pakt in de regel positiever uit voor een nieuwe pil dan onderzoek dat zonder industriegeld wordt gedaan. Dat is geen vuige insinuatie, maar een feit, vastgesteld in onderzoek na onderzoek. Pillenfabrikanten zijn geen slechte mensen, dat weet ik uit ervaring, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De neiging om je kind of geesteskind iets fraaier voor te stellen dan de realiteit toestaat, is ons allen ingebakken.

De patiënt is niet weerloos tegen zulke misleiding. Wie pillen op de markt wil brengen, heeft toestemming nodig van officiële instanties. In de VS wordt die verleend door de Food and Drug Administration (FDA), in Europa door zusterorganisatie EMA. Die instanties vragen klinische studies, waarvoor de farma-industrie patiënten nodig heeft en dokters. Die studies kan de overheid reguleren. Tot nu toe zijn die regels in Europa vooral gericht op bescherming van de patiënt, die meedoet aan klinisch onderzoek. Minstens zo belangrijk is echter om de financiële banden tussen dokter en farma-industrie volstrekt transparant te maken en, waar mogelijk, door te snijden. Daar valt nog veel te winnen.

Wie zoiets schrijft, kan rekenen op verontwaardiging. Dokters zijn er heilig van overtuigd dat ze niet te beïnvloeden zijn door douceurtjes. En ik geloof ze! Ik geloof dat ze dat denken, omdat dokters vaak onnozel zijn en de feiten niet kennen. Onnozel, omdat ze denken dat al die presentjes door de industrie voor niets worden uitgedeeld. Alsof de marketingmensen van big pharma niet weten wat werkt. Alsof die spiegeltjes en kraaltjes hun geld niet opbrengen. Dan waren ze al lang afgeschaft. Gedegen onderzoek geeft de farmamarketeers gelijk: die gratis pennen en blocnotes, die gesponsorde dinertjes en congresbezoeken, die cursussen op aantrekkelijke plaatsen, ze werken! Ook integere, goudeerlijke dokters zijn beïnvloedbaar, al beseffen ze dat niet.

Moet dan alle publiek-private samenwerking bij de geneesmiddelenontwikkeling worden afgeschaft, zoals scherpslijpers willen? Dat kan natuurlijk niet. De kosten van het uittesten van nieuwe middelen zijn gigantisch en ik zie de publieke sector die niet dragen. Wel kunnen de regels worden aangescherpt, zodat dokters op geen enkele manier profiteren van de pillen die zij al dan niet voorschrijven of uittesten. Een onafhankelijke dokter zal ook betere keuzes maken. Geen slappe zaaitrials (seeding trials) meer, alleen bedoeld om een pil in de voorschrijfpen van de dokter te krijgen. Geen trials meer waar een nieuwe pil wordt uitgetest tegen een suboptimale concurrerende therapie. De onmisbare hulp van patiënten bij klinische trials en de schaarse tijd van dokters zullen beter worden gebruikt.

Verdere aanscherping van de regels zal leiden tot voorspelbaar gejammer: hoe kunnen we onze herhalingscursussen organiseren en onze proefschriften drukken zonder sponsoring door de industrie? Tja, daar zullen dan publieke middelen voor moeten komen. En de douceurtjes zullen verdwijnen. Jammer, maar de Nederlandse dokters horen tot de best verdienende in de wereld en zij zullen zonder die steekpenningen niet creperen. En de farma-industrie? Kan die wel zonder omkoping? Dat kan. Ik ben zes jaar commissaris geweest bij een serieus innovatief farmabedrijf en daar had men de pest aan al die omkooppraktijken. Je kunt niet zonder, zolang de concurrentie ook vrijuit opinieleiders omkoopt, maar leuk is het niet.

Onontkoombaar is ook dat er meer publieksgeld komt voor klinische trials die niet interessant zijn voor de industrie, maar wel voor de patiënt: wanneer werkt niets doen beter dan pil, operatie of andere actie die van oudsher in het medische repertoire zit? Obama heeft in zijn stimuleringsprogramma 1 miljard dollar opgenomen voor zulk effectiviteitsonderzoek. Europa zou daar iets tegenover moeten stellen. Tien procent minder landbouwsubsidies zou al 1 miljard euro opleveren. Afschaffing van alle subsidie voor tabaksteelt in Europa – jazeker, subsidie voor tabaksteelt – zou al 300 miljoen opleveren (budgetcijfers 2008).

Een meer structurele aanpak is voorgesteld door wijlen Dries Querido, hoogleraar endocrinologie in Leiden. De gezondheidszorg is een bedrijf als ieder ander, vond Querido, en bedrijven moeten investeren in kwaliteitscontrole en vernieuwing om te overleven. Minimaal 3 procent van alle zorggeld zou voor dat doel moeten worden bestemd, via een heffing op de ziektekostenverzekeringspremie. Querido had gelijk, maar het gaat niet gebeuren.

In Nederland zijn wij de tegenovergestelde weg ingeslagen. Hier is een groot deel van het publiek gefinancierde medische onderzoek door de overheid met opzet horig gemaakt aan de industrie. De grote medische programma’s die recent uit aardgasgelden zijn betaald, stellen de eis dat projecten worden uitgevoerd in samenwerking met de industrie. Sterker, bij die projecten moet 25 procent van de kosten gedragen worden door de industrie. Geen industrieel geld, geen project. De industrie krijgt daarmee extreme zeggenschap over academisch onderzoek. Niet meedoen is nauwelijks een optie. Nederland investeert al jaren te weinig geld in onderzoek; zelfs de vorige regering ontkende dat niet. Onderzoekers zijn altijd op zoek naar onderzoeksgeld, desnoods industrieel gestuurd geld. Wie systematisch te weinig te eten krijgt, kan zich geen kieskeurigheid veroorloven.

Deze extreme poging van onze overheid om publiek-private samenwerking af te dwingen, is een unieke Nederlandse vinding. Als lid van het afgeschafte Innovatieplatform heb ik gekeken hoe het elders toe gaat en nergens wordt publiek-private samenwerking op deze krankjorume manier afgedwongen. Afschaffen dus. Want iedereen weet het: ‘Wie betaalt, bepaalt’.

Deze column over wetenschap wordt afwisselend geschreven door de natuurkundige Robbert Dijkgraaf, de socioloog Paul Schnabel (over proefschriften), de voedingsdeskundige Martijn Katan, de neerlandicus Marita Mathijsen en de medicus Piet Borst.


Omhoog
 Profiel  
 
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 1 bericht ] 

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen
Je mag geen bijlagen toevoegen in dit forum

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group
phpBB.nl Vertaling